Een tweede volksverhaal uit de bossen van Knesselare en Ursel gaat over de Duitsche schapers (herders) en de spookhoeve Het Porseleinengoed/Stevensgoed (vandaag een stoeterij). Over deze tovenaars werd ook in de Blakte verteld. Zoals in zoveel Vlaamse dorpen.
Femma-Knesselare (voormalig KAV) vierde het 60-jarig bestaan van de vereniging en is hiermee een van de oudste en grootste verenigingen van de gemeente. Na een mis in de Sint-Willibrorduskerk trokken 85 Femma-leden naar Het Biezemhof in Aalter voor hun feest.
We proberen ook de komende weken nu en dan een “merkwaardig beeld” onder de aandacht van de lezers te schuiven. Dit keer gaat het om een torentje. Mooi en sierlijk is het zeker, maar waar staat het? Jurgen Schepers was de eerste die correct onze vorige vraag over het timmerwerk beantwoordde.
Het was niet allemaal kommer en kwel in oorlogstijd. De samenhorigheid leek wel toegenomen. En soms was het best gezellig, al zou het natuurlijk niet blijven duren. Een terugblik op kermis, sport en spel.
Een ladder, twee namen en nog een man op een ladder. We maken het u niet te moeilijk, maar waar stond onze fotograaf? En waar en waarom hebben Alfons Hooft en Charles Wittevrongel hun naam in sierlijke letters in deze balk gekerfd?
En we schuiven op. In de reeks Gazettenpraat zitten we in 1976. Het jaar van de erkenning van Knesselare als Uilenspiegelgemeente, van de opening van het Knesselaarse sportcomplex ‘Prinsengoed’.
Van de boom naar dit paviljoentje. We blijven nu en dan eens de aandacht trekken van onze lezers op mooie en wat onbekende of vergeten stukjes landschap, gebouwen, sporen van het verleden of vergane glorie. Dit prachtig paviljoentje, bij voorbeeld. Voor wie het antwoord kent, een herinnering. Voor wie het niet kent volgende keer…
