28 jaar lang was Jozef De Bodt pastoor van onze Sint-Willibrordusparochie. Die gemeenschap nam op zondag 25 september afscheid van Jef in een laatste zondagsviering. De eucharistieviering verhuist naar de zaterdagavond. Namens de parochieploeg blikte Katrien Van de Casteele zondag 25 september voor een goed gevulde kerk terug op een van de beste en actiefste pastoors die Knesselare ooit had.

Als veertiger kwam je hier toe, jong en enthousiast. Je was toen omwille van de schilderwerken aan het interieur de ‘pastoor zonder kerk’ zoals het in de krant stond. Maar dat deerde je niet. Je vond al snel een oplossing. Enkele maanden in de parochiezaal mis doen… het was behelpen, maar het lukte.

De infrastructuur

En dan met volle kracht de kerk poetsen en terug in gebruik nemen. Zelf altijd de eerste en de laatste man. Je was nooit bang van wat fysieke arbeid. En na het ene dossier kwam het andere. Restauratie van toren en voorgevel, van de Grote Kapel, van het orgel, van de resterende gevels en daken… Onze kerk staat er prachtig bij, zowel binnen als buiten en we zijn ook het gemeentebestuur heel erkentelijk voor de financiële steun bij al deze werken.

De mensen

Maar toch waren het vooral de mensen die je aandacht wegdroegen en dan vooral de oudere, kwetsbare mensen. Je bezocht wekelijks de zieken in de omliggende ziekenhuizen tot de privacywet het niet langer toeliet. Je droeg wekelijks de eucharistie op in het rusthuis van Onderdale, altijd weer blij over de blijken van herkenning en herinnering bij de oude mensen.

Maar ook de jongeren hebben altijd op je sympathie kunnen rekenen. In de beginjaren bezocht je ze ter plaatse op chirokamp, later vroegen ze jaarlijks zelf naar een bezinning bij het begin van het jaarlijkse kamp en daar was je blij om.

Je belangstelling voor de mensen was heel breed. Ook randkerkelijken en ongelovige passanten genoten je sympathie.

En al was het slechts op de scharniermomenten van het leven, de ontmoetingen met u waren voor iedereen deugddoend en veelbetekenend.

Medewerkers

Je had al vlug voor allerlei taken de juiste medewerkers rond je verzameld die allemaal op hun manier hun steentje bijdroegen aan de uitbouw van een gelovige gemeenschap: als ijveraar voor het parochieblad, voor Broederlijk Delen en Welzijnszorg, als lector, bloemschikker of catechist, als parochieploeglid of lid van de kerkfabriek. Je kon met iedereen samenwerken. Je dankbaarheid voor hun inzet bleek telkens weer uit je gastvrije ontvangst op vergaderingen

Liturgie was voor jou belangrijk. De eucharistievieringen waren altijd verzorgd. Je koos de geschikte teksten, ijverde voor de restauratie van het orgel zodat passend orgelspel mogelijk werd, zocht naar de juiste liederen en aangepaste symbolische schikkingen. Preken en ‘woordjes zeggen’ waren niet je meest geliefde bezigheden, maar ze werden altijd met de meeste zorg voorbereid.

Zeker bij uitvaarten, (en je hebt in Knesselare alleen al 1293 mensen begraven), zocht en vond je de passende en troostende woorden.Vakantie stond niet in je woordenboek. Je liet je werk, je kerk en je mensen niet graag achter.

Niet zoals gehoopt

Toch liep niet alle zoals je het gewenst of gedroomd had. De schaalvergroting door het bisdom opgelegd omwille van het verminderd aantal priesters werd hier ter plaatse niet op de door u gehoopte manier ingevuld. De ‘nieuwe Marta en Mariaparochie’ liet weinig inbreng toe.

Je hield een pleidooi voor het behoud van een eucharistieviering in elk van de verschillende kerken van ons dekenaat. Misschien niet elke week overal een viering, maar een verdeling zodat elke parochie nog aan de beurt kwam. Uw vraag viel op een koude steen.

Dat mensen in de verschillende parochies waar geen eucharistieviering meer is ongelukkig zijn over de gang van zaken en dat u daarbij machteloos moet toekijken doet u pijn. De synodale kerk, ‘de kerk die luistert naar de gelovigen’ waar het bisdom de mond vol van heeft blijkt theorie.

Knauw

Maar de jaren gingen voorbij en de gezondheid kreeg een paar keer een ferme knauw. De onzekerheid stak de kop op. Een vervanger vinden in de huidige tijd is niet evident. Gelukkig kon je een beroep doen op uw voorganger in Knesselare pastoor De Ridder, die we bij deze van harte danken. Maar ook hem wilde je niet te zwaar belasten. En omdat je binnenkort de leeftijd van 75 jaar bereikt en de gezondheid in het oog gehouden moet worden vroeg je je pensioen aan. Het is je uiteraard van harte gegund.

Vandaag is de laatste zondagsviering; Vanaf volgende week verhuist de mis naar zaterdagavond om half zes. Ze zal niet voorgegaan worden door u. Maar je bent niet weg. Honderd meter verder betrek je een nieuwe woning. En je blijft in onze en naburige parochies beschikbaar.

Geen “speciallekes” was je vraag. En zo was je wel: niet graag in de belangstelling, heel eenvoudig. We hebben ons daaraan gehouden. Er is geen speciale viering. We hebben geen geschenken meegebracht. Maar we bieden jou en allen hier aanwezig na de viering wel een glaasje aan. We doen dit met een dankbare terugblik op alles wat onafscheidelijk deel zal blijven uitmaken van ons Knesselaars leven.”