Knesselare, dat was de sigarenfabriek, een zegen voor de werkgelegenheid waardoor er, zeker in de tweede helft van de 20ste eeuw, een vorm van welvaart kwam in het dorp. Dat dit toen zo was, kon enkel omdat tot diep in de 20stge eeuw er zo goed als niemand was die zich over tabak zorgen maakte. Een paar beelden illustreren die ommeslag.

Er werd  geld verdiend met iets dat nu op alle mogelijke manieren wordt verketterd. Men wist toen gewoon niet beter. De cafés en restaurants waren rookhuizen, zelfs in de Knesselaarse cinema hingen asbakjes aan de banken. In de repetities van de fanfare werd er nu en dan eentje gepaft, en op oude foto’s van vergaderingen, bijeenkomsten, feesten en stoeten hadden de meeste mannen een sigaret in de hand. In de woonkamers thuis stond een mandje met verschillende sigarettenmerken. En sommige onderwijzers rookten stiekem al eens een pijp of sigaar in de klas. En de kinderen proefden hun eerste rooksel bij valavond op het kerkhof

Wie zou zich nog laten fotograferen zoals in de jaren ‘60, met asbak, sigaret en/of een indrukwekkende rookpluim? Het was bij fotograaf Hooft een onderdeel van de stiel.

De Knesselaarse gemeenteraad besliste in oktober 1983 het roken in de raad te verbieden, zowel voor publiek als voor raadsleden en burgemeester. Dit gebeurde op vraag van Georges Stock (zie verderop). Hier en daar wat gemor, maar het gebeurde. Burgemeester Schrans stopte zijn sigaretten weer in zijn zak. In de publieke tribune doofde men de sigaretten.

Reclame misleidde de mensen. “De sigaret van de sportman”, stel je voor… En zelfs Eddy Merckx wist toen niet beter.

De horeca stond op zijn achterste poten toen de regering besloot dat er vanaf 1 januari 2010 niet meer gerookt mocht worden op plekken waar eten geserveerd werd. De brasserieën zouden leeglopen. De cafécultuur zou haar ziel verliezen. En wat blijkt vandaag? Dat rookverbod, dat was best wel een goed idee.