Honderd jaar worden, nog altijd blijft het weinigen gegeven. Voor 1980 waren er welgeteld drie Knesselarenaren die deze streep passeerden. Nooit was hier meer volk op de been. Een overzicht en een uitgebreide prentenbak uit ons archief. Livine Millecam
In een almanak van Snoeck (1791) staat een merkwaardig bericht: “Binnen de prochie van Knesselaere is overleden Juff. Marie Livine Millecam, gebortig van dezelve Prochie… in den ouderdom van 103 jaeren 1 maend en 25 daegen. Zy heeft gedurende den loop van haer leven genoten eene volkomene gezondheyd tot zoo verre, dat zy noyt ader-gelaeten is, nochte bril gebruyckt heeft; ook heeft zy tot het eynde van haar leven haer vol verstand behouden”. Op 20 december 1908 wordt die informatie nog eens overgenomen in ’t Getrouwe Maldegem. De Knesselaarse correspondent weet “dat de menschen van Knesselaere van anders niet weten als dat het nog nooit gebeurd is dat Knesselaere een honderdjarige gehad heeft.” Livine Millecam was de weduwe van Judocus Francies Van Ackere, overleden baljuw van Knesselare.
Rosalie De Neve
Een jaar later, in 1909, kan Knesselare inderdaad opnieuw feesten. Rosalie De Neve, weduwe van J. De Muynck, werd geboren in Knesselare op 9 maart 1809, toen onze gewesten nog vanuit Parijs werden bestuurd. Vijf van haar zes kinderen stierven in de jaren 1860 van de “kropziekte”. ‘Rosalie was een kloeke vrouw, werkte haar hele leven op het land, neuzelt nog wat op het land, ziet nog zeer fijn zonder bril en hoort ook nog zeer goed’, schreef Het Fondsenblad. Haar enige zoon, Jan, had twee dochters en een zoon die verdronk toen hij soldaat was in het kamp van Beverloo.
Het eeuwfeest van Rosalie mocht er anders wel zijn. “Van ’s morgens vroeg indrukwekkend kanongeschut en klokkengelui. Rosalie wordt in een rijtuig aangebracht, drinkt gulzig een ruimer wijn, lacht als het muziek de brabançonne speelt, laat zich welgezind naar de kerk voeren, die ‘propte van het volk’. Ze krijgt een zetel en een portret. En dan het hoogtepunt van de dag, ‘op speelreis!”
“’t Had nog nooit op trein of tram gezeten. Er kwam een speciale tram en Rozeken reed weg. Tot aan de Kruisstraat! En de menschen erachter. Dan weer in een rijtuig tot aan M. den notaris Maeyens, waar het ook voor den eersten keer van zijn leven aan een banket zou plaats nemen”.
Feestprogramma’s en verslagen van stoeten geven interessante informatie over het leven in een gemeente. In heel slecht weer gaat de stoet uit.Voorop gendarmen te paard, twee fanfares van Beernem en een van Oedelem, de Rookersmaatschappij (!), de Oud-Soldaten, praalwagens van Hoekstraat, van de Duivenmaatschappij, de Wielrijdersmaatschappij, de wagen van Zevecote (een wijk in de buurt van de Geuzestraat, waar Rosalies vader op één nacht het hutje bouwde waarin ze als kind nog leefde).
Voorts historische herinneringen: een groep Pruisische kanonniers te paard, voorgesteld door de St Elooisgilde (Pruisen die Napoleon bevochten in de slag van Waterloo verbleven in 1814 in Knesselare), een groep Vrijwilligers van 1830 voorgesteld door de Strijdbroeders en de Zangmaatschappij, een Groep der negen provinciën (schoolkinderen), de fanfare van Knesselare, de praalwagen van de honderdjarige, rijtuigen, de gemeentelijke overheden
De verslaggever van ’t Getrouwe Maldeghem mijmert: ‘Iets om vele menschen te troosten: met een maagziekte kan men honderd jaar worden. Dat is geweten. Maar Rozeken heeft wel al twintig jaar de kanker aan de borst en ’t is er honderd jaar mee geworden!’
Van de stoet zijn enkele prachtige foto’s bewaard (Foto Hooft)
Stantje De Lichte
De volgende eeuweling is Constant De Lichte, geboren op 16 januari 1842. Hij werd honderd jaar in volle oorlogstijd. Een groot feest was er toen niet bij. Op 23 juni 1946 wordt hij gevierd als oudste inwoner van het land. Stantje vertelt over zijn kindertijd, halfweg de 19de eeuw. Als in 1850 de ouderlijke woning afbrandt, komen geburen ‘om te blusschen, maar vergaten het reddingswerk om een broodkorst of een rauwen aardappel uit den vuurpoel te halen en er op te knauwen’.
Constant kreeg 10 kinderen, trekt in 1880 met veel andere landverhuizers naar Canada, maar keert in 1909 terug. Zes van zijn zeven kinderen blijven in Canada. Als zijn vrouw sterft, trekt hij in bij zijn zoon Alfons in de Hellestraat.Was er in Knesselare ooit meer volk dan op 23 juni 1946? Een stoet met 22 groepen trekt door de gemeente.
Stantje is blind. Hij bidt zijn paternoster, schrijft Het Volk. Onder praalbogen, erepoorten en ‘reesems gekleurde vlagjes’ trekt de optocht langs jaarschriften en eredichten. ‘Hier woont Constant De Lichte, hij is geen 105, maar is er toch dichte’ en ‘Weest zeker dat Stan er lang niet meer was, had hij niet gedronken menig glas’, zijn er maar een paar van.
Stantje krijgt bloemen van koningin Elisabeth, ferm aangekondigd als eregast, maar uiteindelijk verontschuldigd. Drie filmoperateurs waren voortdurend druk in de weer. In de stoet lopen oude Belgen, worden Knesselaarse mensen bekeerd door Sint-Willibrordus, trekken Heren van Knesselare ter kruisvaart, en naar de Guldensporenslag, of ten strijde tegen de Witte Kaproenen. De waterduivel Flabbaert is er, de schalkse Uilenspiegel ook. Boerenkrijgers die woest zijn omdat de Franse soldaten van Napoleon hier pastoor Naudts hadden vernederd.
Voorts patriotten van 1830, levende kopies van zowat het hele vorstenhuis, de wereldoorlogen en de bevrijding. Andere wagens illustreren het leven van de eeuweling: zijn doop, met de rollewagen naar ’t veld, hongersnood, kantwerkers, emigranten en Canadese ontginners, cowboys en indianen, kolonisten, alle Knesselaarse verenigingen met vaandel, de eeuwige jeugd… Een uniek feest. Maar Constant sterft op 22 juni 1947. Met 105 op de teller…
Over koppen lopen voor Stantje (Foto’s Hooft)
Hieronder een mooie prentenbak, verzameld en samengesteld door Paul V., met foto’s van de stoet van Constant De Lichte (vooral foto’s Hooft, eigen verzameling, verz. JuGO, Marie-Jeanne Buyse en Randy Geldhof)
Voor de liefhebbers die nog eens willen proeven van de krantenverslaggeving van toen hieronder nog wat meer info
|
|
hi
Knesselaars Nieuws 