Soms leveren bezoekjes bij mensen geestige anekdotes op. Een herinnering van een bijna honderdjarige aan een “kleurrijk” incident na ruzie tussen een café en klanten enerzijds en een gemeentesecretaris die liever niet te veel auto’s voor de deur zag.

Café Biljartlokaal, Drieselken (nu Florentijntje en appartementsgebouwen)

Het verhaal is netjes beschreven in een (ongedateerd) knipsel dat we kregen van Antoinette Magerman (99,5), die het bewaarde.

Daar was een goede reden voor: het speelde zich af in haar jonge jaren, toen haar broer Aimé Magerman, herbergier in Café Biljartlokaal in het Drieselken en zijn klanten het niet zo wijs vonden dat de burgemeester (maar de facto overgebuur van Aimé, de gemeentesecretaris René Sierens) een lange gele lijn lieten schilderen op de stoep van het Biljartlokaal. Kwestie van niet te veel auto’s voor de deur te hebben?

Secretaris René Sierens

Zoals de taalgrensactivist Flor Grammens halfweg de vorige eeuw de Franstalige opschriften in Vlaanderen ging overschilderen, bedachten de patron en/of zijn klanten hoe ze die gemeentelijke mandatarissen een toer konden teruglappen. De Knesselaarse gestelde lichamen of overheden en veldwachter Hilaire Van Yper konden daar niet mee lachen en het groepje “misdadigers” moest voor de juge van Gent verschijnen.

Hoe het daar verder afliep, leest u verderop in het artikel “EEN GELE LIJN, VIJF WITTE GEZICHTEN”

De reporter van de krant Het Volk schreef hierover: “Hadden zij zich zelf niet verraden, dan zouden zij waarschijnlijk in de anonimiteit gebleven zijn. Wij kwamen ze tegen in de wandelgangen van het Justitiepaleis, vijf mannen van middelbare leeftijd uit Knesselare. Hun gedragingen wezen aan dat het slechts eendagstoeristen konden zijn. In het gerechtsgebouw immers merk je dadelijk wie daar thuis is en wie niet.

Zij liepen in twee rijen langs de muur en knikten naar iedereen die voorbijkwam. Een van de vijf, met een briefje in de hand, drumde de anderen voort. Op zoek naar de zaal, waar recht zou gesproken worden. Voor de Kamer, waar correctionele zaken worden behandeld, bleven zij plotseling staan en stelden zich op, de grootsten vooraan, de kleineren op de eerste rij, tot de zaalwachter buiten kwam en de vijf namen afriep. Wij volgden hen naar binnen.

Schoorvoetend namen zij plaats op de beklaagdenbank, hoewel de grootste onrust was verdwenen, want één van hen had zijn advocaat opgemerkt. Het proces begon. Alle vijf stonden zij terecht om een gele lijn te hebben overschilderd.

Aimé Magerman

“In het gerechtshof hebben ze daar eens goed mee gelachen, maar de champetter en de gemeentesecretaris waren minder geamuseerd. Mijn broer Aimé heeft mij toen aangesproken omdat ik een vriendin had die advocaat was. Die heeft die de “schilders” met succes verdedigd”, aldus Antoinette Magerman.

Lees hieronder verder (2de en 3de kolom) over het verdict voor het vijftal.

Kleine lettertjes? Zoom wat bij!