We hadden het hier eerder al over de Knesselaarse balpijpschutters Die sport verdween in het begin van de vorige eeuw, mede door de opkomst van het boogschieten. Tot einde de jaren 1970 ook die brok sportcultuur uit het dorp verdween. Een korte terugblik.

In Knesselare schoot men vooral op de liggende wip. Bij Maurice De Reu in de Hoekestraat. In café ’t Bolderschof bij Hilaire De Greve in Eentveld, waar de bolderstent werd omgevormd tot schutterstent. Hilaire Mestagh was er voorzitter van de club. In café de Willem Tell, bij Briek Van Hooreweghe op De Plaats, was er een schiettent. Schietingen waren er ook bij Van Heyste (later het café van Herman Martlé, Urselseweg), waar de grote garage werd ingericht als schutterstent. En nog op diverse plaatsen waren er buitenbanen.

Voor de Tweede Wereldoorlog

“In de vroegere jaren waren het meer zelfstandige burgers en welgestelden die de boog opnamen. Later evolueerde het meer naar de sport van de gewone man”, aldus Jozef Vanthuyne, die veel foto’s nam van de latere kampioenschappen boogschieten.

Er zijn maar weinig bronnen over de Knesselaarse boogschutters in de tussenoorlogse periode. Wel is er een mooie foto bewaard van Felix ‘Feelke’ Saintobyn, de grootvader van Ingrid (echtenote van voormalig burgemeester Erné De Blaere), blijkbaar genomen als aandenken na een opmerkelijke prestatie in 1920.

Maurice De Reu had een schiettent in Hoekestraat in zijn herberg aan “den boom”.

In Knesselare schoot men altijd op de liggende wip (horizontaal). Bij staande wip (verticaal) wordt op de wip geschoten op 28 meter hoogte en zo’n schiettoren of schietpaal heeft er in Knesselare voor zover wij weten nooit gestaan.

 

 

De jaren na de oorlog: De Centralschutters (café Central, Urselseweg)

Jaren 1970: De Vrije Schutters (café Rust der Wandelaars, Hellestraaat)

Doelschieten

Naast het overheersende boogschieten op de liggende wip had Knesselare ooit ook goede schutters in andere disciplines. We beperken ons hieronder tot de Knesselaarse topper in het doelschieten, een olympische discipline.

“Jeanine Demuynck, een dame met heel wat pijlen op haar boog”, schreef De Uilenkrant hier in de jaren 1980, naar aanleiding van een gesprek met het koppel Marc Mestagh, zelf een goeie boogschutter en Jeanine Demuynck. Jeanine werd vijfmaal kampioen van België, was kort voordien sportlaureate geworden van Knesselare-Ursel en stond heel dicht bij een deelname aan de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles in het onderdeel doelschieten.

Acht jaar eerder had ze haar echtgenoot vergezeld toen dien in de weekends heel regelmatig deelnam aan schietingen. Op één van die momenten probeerde ze ook eens een pijltje te schieten, en dat viel zo goed mee dat ze almaar meer begon te trainen en naar wedstrijden ging.

In 1978 werd ze ontdekt door een Brugse trainer doelschieten. Ze deed het uitstekend, en ging almaar meer trainen. “Trainen, trainen en nog een trainen, zo’n vier dagen in de week en dan de competities. We trainden telkens een uur of drie, ook powertraining, eerst op onze zolder, in de tuin, ook op een schietstand in het Brugse, tot uiteindelijk het Knesselaarse gemeentebestuur ons op het plaatselijke sportveld de nodige ruimte ter beschikking stelde om onze sport in alle rust te kunnen beoefenen.

Jeanine kon gaan deelnemen aan vele buitenlandse wedstrijden in onder meer Rusland, Hongarije, Joegoslavië, Italië, Duitsland én de pre-olympics, nadat ze meerdere keren het Olympisch minimum voor deelname had gehaald. Maar een ticket voor L.A. zat er helaas net niet in.

We kregen voor dit artikel informatie van Kurt De Vlieger, Jozef Claeys, Uilenkrant, Erné De Blaere, Erik Wille, Johan Gussé, Jozef Vanthuyne, Uilenkrant-uitgever Martin Demits, eigen archief.
Lezers die fouten opmerken of aanvullende info kunnen bezorgen mogen dat altijd doen. We corrigeren of vullen aan (mail naar janvdc@telenet.be)