Hannelore Verkimpe is de jongste ‘emigrante’ (v.) die we voor deze reeks contacteerden. Ze woonde in de Westvoordestraat, vandaag in Gentbrugge en passeert hier nog regelmatig, want ze is leerkracht wiskunde in Maldegem. Terugkomen doet ze voor ma, meme en dansende vriendinnen.

Hannelore (°1990) is de dochter van Greetje Dhondt. Ze woonde in de Westvoordestraat, met zicht op de bossen en bij beter weer onder het geluid van de vliegtuigjes uit Ursel. Ze volgde middelbaar onderwijs in de Maricolen in Maldegem en vertrok voor haar universitaire studies wiskunde naar Gent.Vandaag is ze lerares wiskunde in haar vroegere school.

Je bent nog zeer jong. Welke Knesselaarse mensen zul je nooit vergeten?

Allereerst juffrouw Marie-Louise, mijn lerares in het tweede leerjaar. Ze is jammer genoeg overleden na een ongelukkige val. Zij kon mij en anderen opbeuren als geen ander. Vooral door haar ben ik heel graag naar school beginnen gaan. En mijn dorpsgenoot en wiskundeleraar Renaat De Blaere in de Maricolen zou ik zeker een bloemetje willen geven. Het is dankzij zijn gepassioneerd lesgeven en zijn inzet voor de leerlingen dat ik heb ontdekt dat lesgeven ook mijn passie is. Wiskunde is nu echt wel een groot deel van mijn leven. Ik geef enorm graag les in en ik kan er echt van genieten als leerlingen via mijn vak bijleren.

Lerares wiskunde, wou je dat als kind al worden?

Thuis in de garage had ik een krijtbord staan en ik spendeerde uren aan het onderwijzen van onzichtbare leerlingen. Ik ben enig kind en had dus geen broers of zussen die als ‘slachtoffer’ konden fungeren. Toen ik klein was wou ik ‘juffrouw’ worden, toen ik in het middelbaar zat, wou ik daar lesgeven, …  De passie voor wiskunde is heel geleidelijk aan gegroeid. Ik heb nog een tijdje gedacht Frans of biologie te studeren, maar uiteindelijk hebben de herinneringen aan de boeiende lessen van Renaat mijn beslissing bepaald.

Wat is uw leukste herinnering aan Knesselare?

De beste herinneringen heb ik aan de chirotijd. Zeker als ik foto’s terugzie of een auto met een ‘chiro Ierlinck’-sticker, denk ik met plezier terug aan de leuke zondagnamiddagen in Knesselare.

Blijer in Gent dan in Knesselare?

De Westvoordestraat is al een beetje ‘den buiten’. Als kind vond ik dat niet altijd even leuk, alles was nogal ver weg: de bushalte, de winkels… In de stad is alles zo dichtbij, de winkels zijn lang open… Op tien minuutjes fietsen sta ik aan de Korenmarkt, wat ’s avonds ook zalig is. Er is echt altijd iets te doen, wat in Knesselare niet altijd het geval is. Mooi aan Knesselare is wel dat bijna iedereen iedereen kent. Dat is gewoon top! En dat mis ik soms een beetje in de stad.

 

Zou u ooit opnieuw in Knesselare komen wonen?

Een van mijn zwakke punten is dat ik heel moeilijk keuzes kan maken en dat ik – eens er een is gemaakt – héél lang twijfel of dat de juiste was. Knesselare en Gent zijn allebei super. Ik woon graag in Gent, maar in een dorpje wonen waar ik iedereen ken en ik met de fiets naar mijn werk kan, dat spreekt me ook aan. Daar ben ik voorlopig niet uit. De hoofdreden van mijn vertrek uit Knesselare was de liefde ❤. Mocht dat sprookje toch ooit eindigen, kom ik zonder twijfel terug naar Knesselare.

Volgend jaar ligt Westvoorde in Aalter. Zegt je dat iets?

Ik hou mij daar niet echt mee bezig. Ik denk dat Knesselare en Aalter altijd twee aparte gemeentes zullen blijven.

Kom je hier nog vaak?

Mijn mama en meme wonen nog steeds in de Westvoordestraat, wat altijd mijn echte thuis zal blijven. En nu ik in Gentbrugge woon en in Maldegem werk, moet ik gelukkig nog altijd in Knesselare passeren. Ik kom hier ook terug om te dansen bij Time2Dance, alhoewel er in Gent ook talrijke dansscholen zijn! De avondmarkt eind juni probeer ik toch altijd mee te pikken. Ik vond en vind dat altijd reuzegezellig! Je komt er mensen tegen die je al een hele tijd niet meer hebt gezien of gehoord.

Wat is je grote passie?

Dansen en turnen, en ook hier zit weer een Knesselaars kantje aan. Ik heb lang geturnd bij Altis in Eeklo. Het is Lien Gyselbrecht, vandaag trouwens ook een collega van mij in de Maricolen, die me over de streep trok om in de door haar opgerichte club Time2Dance deel te nemen aan wedstrijddansen. Dat betekende driemaal oefenen per week. Vandaag kom ik er nog wekelijks dansen, maar wegens mijn toch wel intensieve job niet langer meer in competitie. Ik moest ook andere hobby’s laten vallen. Zo heb ik nog lange tijd gitaar gespeeld. Als ik tijd heb luister ik graag actief naar muziek (zonder iets anders te doen), zoek ik samen met vrienden naar “De mol”, gaan we iets drinken of speel ik graag gezelschapsspelletjes. Allemaal kleine dingen die me nog het gevoel geven dat ik nog ‘student’ ben in Gent. 😊

Wat bewonder je, en wat ergert je?

Ik kijk op naar mensen die hun leven leiden zonder zich veel zorgen te maken over wat de directe omgeving daarover denkt. Misschien laat ik met nog te veel leiden daar wat van me verwacht wordt. Ik erger me anderzijds aan de druk van de sociale media, waarlangs we almaar meer in de gaten worden gehouden, gevolgd, gecontroleerd, gearchiveerd… Ik kan me ook ergeren aan pessimisme (klagen en zagen) en aan vooroordelen, vooral over vreemdelingen.

Hoe kijk je naar je toekomst. Schrik voor iets?

Hoe ouder ik word, hoe meer ik schrik heb voor de toekomst van onze planeet en de mensheid. Als kind lijkt je leefwereld logisch gestructureerd, ordelijk en doordacht. Naarmate je ouder wordt, groeit het besef dat er in de maatschappij veel meer vrijheid is en minder regelmaat dan je aanvankelijk dacht. Er is geen zwart-wit meer, enkel tinten grijs. Dat hoeft niet per se een slechte zaak te zijn. Ik heb wel angst voor de toenemende emotionele vervlakking bij het zien van somber nieuws op de televisie of op sociale media. We wennen zelfs aan het zien van berichten over stervende kinderen in oorlogsgebieden als Syrië. We wennen aan het zien van militairen op straat of in stations. Ik heb schrik dat jongeren (zoals mijn leerlingen en later mijn kinderen) opgroeien in een wereld waar die gewenning de norm is.