Meer dan veertig frisse voetbalteams deze keer in de reeks over Knesselaars voetbal. Luc De Muynck focust op de periode 1966-1988. Een prentenbak over de overgang van “prehistorie” naar wat meer comfort. In 4de provinciale vooral, met uitzonderlijk een kortverblijf in 3de, maar is dat erg? Veel jonge gasten van ter plaatse amuseerden zich. Met de komst van SV (geel-zwart) zelfs in twee clubs.
In 1966 sloot Harop, onder impuls van César Blanquaert en Edgard Lameire aan bij de KBVB. César werd de nieuwe voorzitter en Edgard de secretaris. De club speelde toen in derde provinciale. In die tijd nog de laagste reeks van het provinciaal voetbal. 1968-69 kwam er een vierde provinciale reeks bij. Maar het viel tegen… Harop kon zich niet handhaven en moest het seizoen 1969-70 in de nieuwe, laagste reeks starten.
Tot aan de fusie met SV bleef het lokaal in “Café Voetballokaal” in de Kloosterstraat. Eerst nog vele jaren bij Jozef Dancet en zijn familie. Vanaf 1983 bij Ronny De Baets en Lia Arnaut. En het was daar steeds gezellig! Niet alleen voor de nabespreking van de matchen, maar ook om te vergaderen. Het hoofdbestuur in de living, het jeugdbestuur in de keuken. Waarna de respectievelijke besluiten nog uitvoerig besproken werden aan de toog!
In de beginperiode had Harop al een beperkte jeugdwerking met o.a. scholieren en knapen. Reeksen als de preminiemen en duiveltjes bestonden toen nog niet. De voortrekkers van de jeugdwerking waren Frans Saey, Julien Pieters en Roger Plasschaert. In 1971 begon Luc De Muynck aan zijn 34-jarige loopbaan als jeugdtrainer van de Knesselaarse jeugd.
Voor de eerste ploeg werd het een verhaal van pendelen tussen 4de en 3de provinciale . Harop kon voor de eerste keer kampioen spelen in vierde provinciale in het seizoen 1975-76 met onderstaand elftal.
Staand: … Verlez, Adrien Christiaens, Arnold Devreese, Lucien De Muynck, speler-trainer Valeer De Zutter, Robin Heyse en Willem Strobbe. Vooraan: ?, Geert Van Ryckeghem, Bob Van Den Broucke, Marnix Dhoore, Eric Van Hulle en Luc De Muynck
Stap naar meer comfort
In 1976 was er de historische overstap naar de gemeentelijke sportterreinen aan de Prinsengoeddreef. Wat een weelde! Twee nieuwe terreinen, een nieuwe kantine en vooral nieuwe kleedkamers met douches. Met voorsprong de mooiste accommodatie van de reeks. Adieu aan de kleedkamers die opgetrokken waren uit cementplaten met golfplaten als bedekking, aan de klapstoeltjes uit cinema Franklin (???), aan de kommetjes met water uit de nabijgelegen put, aan de gasbrander die het tochtige hok moest verwarmen. En aan de halve appelsientjes of de koffie die Jozef Dancet tegen de rust naar het veld bracht! Geen wonder dat veel thuisspelers zich thuis klaarmaakten en in training naar de trainingen of de wedstrijden kwamen. Na de verhuizing bleef dit nog lang stof voor gesprekken vol nostalgie.
Het was ook de periode van de opkomst van de shirtsponsoring. Tot 1970 speelden alle ploegen van Harop enkel in de clubkleuren, maar dan kregen we clubsponsors die zowel bij de seniors als de jeugdploegen op de borst prijkten. De plaatselijke middenstanders steunden zo de club. Busreizen (César) Blancquaert , Fiat (garage Lambrecht) en keukens Dola waren de eerste clubsponsors.
Toen SV in 1977 ook aansloot bij de KBVB (de volgende aflevering van deze serie gaat over SV – redactie), moesten de terreinen verdeeld worden. Harop kreeg het huidige hoofdterrein toegewezen en SV moest het stellen met het oefenveld. Aangezien beide clubs al hun wedstrijden en trainingen op één veld moesten afwerken leidde dit tot overbelasting en … twee abominabele voetbalvelden.
Harop hield het maar twee seizoenen vol in derde provinciale, maar in 1980-81 werd Harop nog eens kampioen in vierde provinciale. Duidelijk een nieuwe generatie in beeld (zie foto hieronder). Maar opnieuw duurde het niet lang… In 1983-84 zakte Harop terug naar vierde. En daar bleef de ploeg hangen tot aan de fusie met SV in 1988.
Bovenaan: Antoine Dancet (afgevaardigde) – Marcel Roose (verzorger) – Luc Stofferis – Rudy Van De Gender – Ronny Focquaert – Robin Heyse – Jozef De Spiegelaere – Hans Waerniers – Fons De Neve – Luc De Muynck (trainer). Onderaan: Jos Mortier – Luc De Spiegelaere – Patrick De Neve – Arnold Devreese – Bavo De Neve – Lieven Strobbe en Marnix Vanneste
Jeugdwerking toonaangevend
In die periode werd de jeugdafdeling van Harop uitgebouwd tot één van de toonaangevers in de streek. Alle reeksen waren vertegenwoordigd, van juniors t.e.m. preminiemen. Diverse titels waren het gevolg. Hieronder één van de meest succesrijke jeugdcategorieën van Harop.
Op de foto: Julien Pieters (afgevaardigde), Marcel Roose (verzorger), Ronny Claeys – Hugo Huygebaert – Jean-Marie Martlé – Filip Van De Weghe – Wim Wuyts – Koen Gussé – trainer Ronny Focquaert – afgevaardigde Julien Van De Weghe. Onderaan: Tony Dauwens – Jurgen Schoonackers – Rudy Lambrecht – Dirk Almey – Nico Van Opstaele – Franky Stofferis – Willy Dauwens (afgevaardigde)
Bestuur en trainers
Harop werkte in de periode 1966-1988 met volgende voorzitters, César Blancquaert en Luc Covemaeker. Secretaris waren achtereenvolgens Edgard Lameire, Albert Wittouck en Ronny De Baets. Trainers van de eerste ploeg : Rudolf Idserda, Marin Roye, Noël Wille, Valeer De Zutter (zes seizoenen), Carlos Strobbe, Luc De Muynck (drie seizoenen), Maurits Lammens, Etienne Van Dierendonck, Raf Lambert en Jean-Pierre Buyle.
Hieronder nog een prentenbak met een veertig elftallen uit die periode (ook van de reserves) (u kunt de presentatie altijd even onderbreken door te klikken op de twee streepjes onderdaan in beeld)
Knesselaars Nieuws 