In mei volgend jaar zijn er Vlaamse en federale verkiezingen. Pieter De Crem zal ontslag nemen als staatssecretaris van Buitenlandse Handel, als hij de nieuwe burgemeester van de fusiegemeente Aalter mag worden. Hij doet weinig zonder reden …

Ontslag: bergaf of weer bergop?

“Een duidelijke belofte naar de inwoners”, schrijft Het Laatste Nieuws hierover. “Ik zal dan inderdaad mijn ontslag indienen als staatssecretaris. Ik ben dan wel nog altijd gewoon parlementslid en dat wil ik ook blijven doen”, zei De Crem op een verkiezingsmeeting.

Elders in de krant was Het Laatste Nieuws toch iets voorzichtiger: “De Crem na 10 jaar wellicht uit regering, CD&V valt uit de lucht”, lazen we in dezelfde krant. En ook de optie dat De Crem als staatssecretaris zou worden vervangen door zijn partijgenoot Servais Verherstraeten, terwijl De Crem dan fractieleider in de Kamer zou worden wuift het partijhoofdkwartier weg.Onzin dus? We zullen zien.

De Crem lijkt ons veel te jong om salut en de kost te zeggen aan de nationale politiek. Heeft de CD&V sterkere figuren in huis voor de politieke spurt naar de verkiezingen van mei 2019? Met “vrije handen” (na ontslag als staatssecretaris van, ja van wat eigenlijk?) zou hij in de Kamer vanaf januari een betere fractieleider zijn dan Verherstraeten, die wel ergens anders kan worden geparkeerd.

Het spoor naar Brussel is met een ontslag niet afgesloten

En laat ons dan ook even kijken tot voorbij de verkiezingen: zowel met als zonder de N-VA na wordt voor Pieter De Crem veel mogelijk. Wordt hij dan weer minister? Of nog iets meer?

Hoe dan ook, als het zo loopt, schendt hij in geen geval zijn belofte aan de burgers van Aalter en Knesselare. Een ommetje voor slimmerds…

Interview

De Tijd publiceerde vorige weekend een lang interview met Pieter De Crem. We onthouden daaruit dat Pieter het goed deed in Aalter, “een knooppunt tussen Gent en Brugge”, en volgens de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka “de tweede bedrijfsvriendelijkste gemeente van Oost-Vlaanderen”.

“We zijn de eenzame uitzondering in het Meetjesland”, stelt De Crem zelf. Hij heeft gelijk. Maar Aalter is dan ook de enige Meetjeslandse gemeente waar een autosnelweg, een spoorweg, een expresweg en, een groot territorium én een kanaal  voor unieke kansen zorgden. Is het niet zo dat vooral die troeven hét trekijzer waren voor industrie, jobs, inkomen, mogelijkheden?

We onthouden zijn uitspraak dat zijn partij er een is “van de arbeiders én van de bedienden, van de werknemers én van de werkgevers.”  Van iedereen dus. Dat kan een respectabele politieke optie zijn (kiezen voor het centrum). Maar hoeveel arbeiders staan er op zijn lijst?

Annexatie

We onthouden dat volgens Pieter alleen “kwatongen”  spreken over een ‘annexatie‘ van Knesselare. Pieter hoort dat niet graag. Maar wie van Knesselare is er over de fusie geraadpleegd voor de beslissing werd genomen? Voorbereidingen “onder de waterlijn” waren er al sinds 2015, gaf De Crem toe.

Of de fusie er een is “waar iedereen beter van wordt”, zoals hij zegt, dat valt nog te bezien. Het geld voor de fusie is eenmalig… maar met de Aalterse troeven zit De Crem nog wel goed.“Veel gemeenten zijn te klein om efficiënt te kunnen werken”, voegde hij daar nog aan toe.

Erné De Blaere: “Taken werden te zwaar voor Knesselare”

“Als gemeente van bijna 9.000 inwoners slagen wij er niet meer in om gekwalificeerd personeel aan te trekken voor de gespecialiseerde taken die de Vlaamse overheid ons oplegt”, zegt ook de laatste Knesselaarse burgemeester Erné De Blaere in Het Laatste NIeuws. Dat is geen onzinnig argument. Vooral Knesselare had het moeilijk met efficiënt beleid, ook al deden sommigen in deze meerderheid en in vroegere besturen hun best. Maar de opeenvolgende gemeentebesturen van Knesselare (meervoud) waren ook gewoon zwak.

Als Pieter spreekt over een gebrek aan “hyperefficiënte dienstverlening” en “geschikt personeel”  is hij niet vriendelijk voor wie hier werkte en werkt.

Mogen we zo besluiten: niet Knesselare had de fusie nodig, wel het gemeentebestuur dat kreunde onder de eigen onmacht? Nogal wat bestuurders van de jongste dertig, veertig jaar (of langer) lieten nogal wat steken vallen.