Na een toevallige herinnering aan zijn late zang met Geike Arnaert, met wie hij – fin de carrière – met Le Temps des Cerises nog een pakkend lied zong, mag Schoepen hier nog eens passeren. Samen met Geike. Jawel, die van het Songfestival. En met een beetje hoop op kersen en zon.

Bobbejaan Schoepen met zijn Zorro-paard ‘Midnight’ in de Kerkstraat aan het huis van Albert Saintobyn.

Schoepen was een ondernemend, handig en veelzijdig zanger, muzikant en kunstfluiter. Zijn artiestennaam Bobbejaan vond hij in een Zuid-Afrikaans lied. Hij bezong vooral volkse thema’s, vaak geïnspireerd door country-and-western. In de jaren vijftig en zestig was hij bekend in Vlaanderen en genoot hij ook internationaal bekendheid. Hij deelde het podium met onder meer wereldsterren als Josephine Baker, Gilbert Bécaud en Toots Thielemans.Zijn grootste hits waren Een café zonder bier, Ik heb eerbied voor jouw grijze haren, en Lichtjes van de Schelde

Hij doste zich vaak uit als een cowboy, kocht in de VS extravagante kostuums en attributen én zijn Amerikaanse witte wagens (Pontiac Bonneville) bij een Amerikaanse cult-modeontwerper. 

Alleen de senioren van vandaag zullen zich zijn beginjaren nog herinneren hoe Schoepen rondtrok met een circustent, en deelnam aan cavalcades en stoeten. Hij kocht in 1958 van revolveracrobaat Casey Tibbs het paard van Zorro uit de oude televisiereeksen. Hij gebruikte het paard een tijdlang voor stuntjes in zijn shows en als trekpleister tijdens de cavalcades, maar het dier trapte op een blootliggende elektriciteitskabel en stierf.

Bobbejaan was met zijn Zorro-paard Midnight ook in Knesselare. Aan het huis van Albert Saintobyn ging Midnight nog even op z’n achterste poten staan.

Vanaf de jaren zeventig ging Schoepen zich volop toeleggen op het door hem opgerichte en het naar hem vernoemde pretpark Bobbejaanland.

Op het einde van zijn leven trad hij nog een aantal keren op. Ook nadat hij als oude man in eerste instantie herstellende was van kanker.

De gedachten zijn vrij. Maar voor ons is dit een van de mooiste nummers uit het Franse repertorium. Een melancholisch minnelied dat om de symboliek van een nieuwe lente ook de anarchisten van de Parijse Commune bekoorde in het Parijs van de jaren 1860-1870, maar dat doet er even niet toe. Evenmin als het Frans.

Enkele woorden begrijpen, volstaat. Vergeef de oude Schoepen in het eerste couplet wat muilkes, maar duik in de melancholie van dit duet uit 2007 en het mengen van Schoepens gekraakte zang met de enorme voice van Geike Arnaert (Hooverphonic). Schoepen overleed in 2010. Of hoe we van de Kerkstraat van ca 1960 uitkomen bij de kersenbloei van mei 2021 dankzij een herinnering bij het Songfestival 2021.

Le Temps des Cerises

Quand nous en serons au temps des cerises (Quand nous chanterons le temps des cerises)
Et gai rossignol et merle moqueur
Seront tous en fête
Les belles auront la folie en tête
Et les amoureux du soleil au cœur
Quand nous chanterons le temps des cerises
Sifflera bien mieux le merle moqueur

Mais il est bien court , le temps des cerises
Où l’on s’en va deux cueillir en rêvant
Des pendants d’oreilles
Cerises d’amour aux robes pareilles (aux larmes pareilles)
Tombant sous la feuille en goutte de sang
Mais il est bien court le temps des cerises
Pendants de corail qu’on cueille en rêvant

Quand vous en serez au temps des cerises
Si vous avez peur de chagrins d’amour
Evitez les belles
Moi qui ne crains pas les peines cruelles
Je ne vivrai pas sans souffrir un jour
Quand vous en serez au temps des cerises
Vous aurez aussi des chagrins d’amour

J’aimerai toujours le temps des cerises,
C’est de ce temps-là que je garde au cœur
Une plaie ouverte (open wonde)
Et Dame Fortune en m’ étant offerte
Ne saura jamais calmer ma douleur (Ne pourra jamais fermer ma douleur)
J’aimerai toujours le temps des cerises
Et le souvenir que je garde au cœur

.