Er was eens … een Brexitparking

Wat een raar verhaal, dat over de Brexitparking in Het Drongengoed. De Hoge Bestuurders waren niet in goede doen. De enige die blijkbaar nog helder reageerde was burgemeester De Crem. “Ceci, n’est pas un parking”, zou Margritte schrijven op zijn schilderij. Of hoe een bepaalde machinerie al eens de mensen op de kast jaagt, als het niet nodig is.

Paniek in de Europese controlekamers bleek tikkeltje voorbarig

Het verhaal start ongeveer half december. Analisten in boze doen schrijven dat de Brexit ons in het hellevuur zal jagen. Zoals ze al jaren schreven dat de Brexit er nooit zou komen. De hel dreigde ook even in Knesselare te liggen.

“De Brexit dwingt het vliegveld van Ursel om tot eind januari te sluiten voor alle vliegverkeer. De landingsbaan moet immers dienen als ‘back-up parking‘ voor de verwachte colonne vrachtwagens, om zo de snelweg richting de haven van Zeebrugge te ontlasten”, zo schreef de eerbiedwaardige krant De Standaard eind vorig jaar (18 december). Er volgde een dramatisch bericht over “mogelijke hinder door kilometerslange files richting Verenigd Koninkrijk”. Veel hebben we daar niet van gemerkt.

Onze luchthaven moest worden omgebouwd tot een soort megaparking. Proximus plaatste een gsm-mast voor de chauffeurs, vliegclubs moesten hun volledige vloot verhuizen naar andere vliegvelden. Op sociale media beefden bezorgde burgers voor alle ellende in onze bossen. Anderen zagen al horden transmigranten uit de lucht vallen.

In Het Laatste Nieuws nuanceerde Pieter De Crem in zijn stijl: Hij sprak van “een theoretische oefening die in de praktijk compleet onhaalbaar is, want met uitzondering van een antennemast is er geen enkele infrastructuur voorzien voor zo’n bezetting… Wie heeft dat in Brussel bedacht? Op Parking C van de Heizel in Brussel is er anders ook nog heel veel plaats vrij. Misschien kunnen ze daar nog een noodparking maken?”. Boem, paukenslag.

Natuurpunt Meetjesland trok op 18 december aan de groene alarmbel.”Vrachtwagenchauffeurs zullen niet weten dat ze midden in een natuurgebied zijn”, schreef Koen Martens in een persbericht. En daar leven zeldzame vogels die gevoelig zijn voor verstoring. Dus drong Natuurpunt aan op “extra maatregelen om de impact op de natuur tot een minimum te herleiden. “De graslanden rond het vliegveld zijn uiterst waardevol” en er staan bijvoorbeeld veel paddenstoelensoorten. De vrachtwagenchauffeurs zouden die eigenlijk niet of zo weinig mogelijk mogen betreden, zouden moeten weten dat ze de rust daar moeten respecteren en “er moet ook genoeg sanitair komen, zodat ze niet te veel in het natuurgebied rondlopen”.

Op 24 december schakelde de fantasie een versnelling hoger. Naar werkelijkheid. Nu was het ons Oost-Vlaamse provinciebestuur dat ook al een noodplan had klaarliggen. De Civiele Bescherming moest zorgen voor sanitair, burelen, elektriciteitsvoorziening en afvalcontainers, een bewakingsfirma, begeleiders, politie, natuurvrijwaring … zodat maximum 600 vrachtwagens en hun chauffeurs er tijdelijk terecht zouden kunnen.Pieter De Crem (CD&V) bleef zichzelf en liet op de gemeenteraad weten dat hij onderzocht welke wettelijke stappen er mogelijk waren tegen de parking.

Niets is wat het is

En kijk, er gebeuren toch nog wonderen. Enkele dagen later keerde de commotie. “Kans dat daar nooit vrachtwagen komt!”, noteerde Het Laatste Nieuws. Het besef nam toe dat “pas in de tweede helft van januari duidelijk zal worden of het echt druk wordt aan de grensovergangen naar Engeland”. De Brexit was toen al een kleine week een feit, maar waarnemers op het militair vliegveld van Ursel gaven geen krimp. “Nog geen enkele vrachtwagen gesignaleerd”. Wegwijzers aan de E40 en langs de N44 zo naar Ursel, bleven “afgeplakt”. Men verschoof van miserie de deadline. Mogelijks heeft de stilte in truckersland “iets te maken met de strenge lockdown in Engeland” of “met het feit dat veel vrachtwagenchauffeurs uit Zuid-Europa nog tot half januari niet rijden”, klonk het wat zenuwachtig…

Op 28 januari scheen plots weer het licht.Tot in Ursel. “Brexitparking Drongengoed alweer dicht”, zei de ochtendkrant… Het Nationaal Crisiscentrum vindt een noodparking in Aalter niet langer nodig. De situatie aan de grensovergangen in de havens is “rustig en zeer beheersbaar”, wist men nu. Een beetje ineens en plots.

De geschiedenis keerde haar kar. Proximus plande de afbraak van de gsm-toren. “Er waren veel betere alternatieven dan een noodparking in het Drongengoed”, triomfeerde de Aalterse burgemeester. “Zeker ook in Covid-tijden zou het onverstandig geweest zijn om tot 500 vrachtwagenchauffeurs uit alle windstreken, bumper aan bumper te laten overnachten in Ursel. Om nog maar te zwijgen over de problemen rond hygiëne die we daar hadden mogen verwachten”, stelde De Crem. Vliegclub Ursel maakte zich klaar om terug te keren.

Een week later schreef Het Nieuwsblad dat de elf toestellen van Vliegclub Ursel terug thuis waren. De Civiele Bescherming startte met het afbreken van de inderhaast opgebouwde infrastructuur. In kringen van toiletliefhebbers was de vreugde niet te omschrijven.