Elke keer de Rode Duivels aantreden op het WK ligt het land plat, inclusief Knesselare. Dinsdag spelen ze de halve finale tegen de zuiderburen. Net voor de nieuwe Guldensporenslag blikt Luc De Muynck even terug op de Knesselaarse topvoetbaltoppers. Naar al wie op de velden van de drie hoogste klassen speelde. Knesselare had ook zijn voetbalsterren op het hoogste vlak.

Roger en Willy bij Eeklo

Willy en Roger (+)

Laat ons beginnen met de gebroeders Roger en Willy De Neve. Beiden hebben in derde klasse bij FC Eeklo gespeeld. Roger werd ontdekt bij de ploeg van de normaalschool. Er volgden tests bij meerdere ploegen, maar het was den FéCé die er mee aan de haal ging. Aanvankelijk speelde Roger als midvoor, maar geleidelijk werd hij de strateeg van de ploeg: een hardwerkende, klaarziende middenvelder. Zijn lange loopbaan bij Eeklo is duidelijk het bewijs van zijn nuttigheid voor de ploeg. Hij speelde in de fanionploeg van 1949 tot 1961! En hij maakte de opmars mee van tweede provinciale naar derde klasse.

En stel je voor: tijdens de eerste jaren gebeurden de verplaatsingen voor de trainingen en de thuiswedstrijden steevast per fiets. Maar voor de uitwedstrijden werd Roger opgehaald met de voiture van de voorzitter. In 1962 kwam Roger als speler-trainer bij Harop. Een schot in de roos, want Harop speelde meteen kampioen in de Eredivisie van het KKVS.

Broer Willy had het aanvankelijk meer op wielrennen voorzien. Talent moet zeker aanwezig geweest zijn, want bij de onderbeginnelingen behaalde hij 33 zeges. Door de legerdienst werd dit hoofdstuk afgesloten, maar Willy knokte zich in de kazerneploeg van Maaseik. André Van Nuffel, speler van La Gantoise, wilde hem meeloodsen naar Gent, maar de verplaatsingen waren een struikelblok. Dan maar een kort verblijf bij Sint-Joris waar FC Eeklo hem kwam halen (1953). En zo kwam hij in dezelfde ploeg van zijn broer Roger terecht. Willy was vooral een pijlsnelle linksbuiten, maar ook soms linkermiddenvelder. Door een beenbreuk tijdens een match tegen La Louvière kwam een einde aan zijn tijd bij Eeklo.

Willy en Roger maakten samen deel uit van de ploeg die naar derde klasse promoveerde. Heel de ploeg, met de echtgenotes, werd door voorzitter Robert Steyaert beloond met een vliegtuigreis naar Venetië. Een paar jaar later begon Willy ook bij Harop en hij was natuurlijk bij de kampioenen van 1963. Zowel Roger als Willy werden meerdere keren geselecteerd voor de bondsploeg van het KKVS.

Willy werd ook de eerste voorzitter van SV. Voorzitter-trainer-speler was zelfs voor die tijd een uitzonderlijke combinatie!

De zoon van Roger, meester Stefaan, was twee seizoenen onder contract bij SC Lokeren (1980 tot 1982). Als vaste speler bij de tweede ploeg, maar speelde wel een aantal vriendschappelijke wedstrijden met de eerste ploeg.

Edgard bij Club Brugge

Edgard Van de Casteele was de jongste van vier broers die voor Knesselare speelden. Hij trok als jonge belofte naar Club Brugge, waar hij een na de Tweede Wereldoorlog meespeelde met het eerste elftal, tot hij een zware knieblessure opliep. In 1949 nam hij in een brief – om ons onduidelijke redenen –  zelf ontslag. Club-voorzitter N. De Clerck vroeg hem op 17 augustus of hij toch niet op zijn beslissing wou terugkomen.”Ik denk zaterdagnamiddag bij U te komen om over die zaak te spreken… Ge weet ook dat het Brugs publiek U gaarne in het elftal ziet, omdat het ziet dat hij uw best doet voor de kleuren van onze Club… Ik hoop dat gij dit geschreven hebt in een moment van misnoegdheid en gij tegen onze komst reeds tot betere gevoelens zult gekomen zijn.”

Edgard op de Klokke, onderaan tweede van links

Voor het overige bleef over de voetbalcarrière van Edgard weinig bekend. Maar hij speelde nog jaren voor het Knesselaarse elftal. Een anekdote bleef wel bewaard in een (ongedateerd) krantenknipsel… Edgard speelde ooit met een Oost-Vlaamse selectie tegen Knesselare, waar zijn twee broers meespeelden, samen met Godyn, De Cuyper, Snoeck, De Jaeger, Van de Velde en Heysseck, De Neve, Geldhof, Bouchez en Stock. Een uitgebreid verslag van de match leert dat er iets aan de hand was met Edgard…  “Tal van aanvallen mislukken door de flauwe prestatie van Van de Casteele, die veel te persoonlijk en ver beneden zijn waarde speelt…”. Uiteindelijk wint Knesselare met 3-2.  “Na eenig verdeeld spel wordt het einde geschuifeld met een onverdiende overwinning van de thuisspelers. Deze overwinning van Knesselare ligt aan het feit dat de Oost-Vlaamsche ploeg driekwart van de match gespeeld heeft met 10 ten 12, daar Van de Casteele Edgard door zijn minderwaardig spel in die periode werkelijk met zijn club – op het veld zijn tegenstanders – speelde…”. Deugnieterij.

Robert bij de Cercle

Dan was er ook nog Robert Wittevrongel. Afkomstig uit Maria-Aalter, waar hij ook zijn voetbalcarrière startte. Met wedstrijden tegen Aalter en Knesselare als hoogtepunten van het seizoen.Op 19-jarige leeftijd kwam Robert bij Cercle terecht. Gedurende zes seizoenen, van 1958 tot 1964, was hij daar actief als ijzersterke verdediger met een uitzonderlijk kopspel. Uiteindelijk speelde hij 81 wedstrijden in de hoogste klasse. Als Robert niet geselecteerd was bij Cercle kwam hij regelmatig Harop versterken. Meer nog, hij bracht ook nog andere ploegmaten mee. O.a. midvoor Van Vlaenderen en keeper Claeys. Reglementair was dat mogelijk omdat het over twee verschillende bonden ging. Alleen… Cercle mocht het niet weten! Vandaar dat er geen ploegfoto’s genomen werden met de “overlopers” erbij.

Robert sloot zijn loopbaan af bij Heist. Bij de Knesselaarse ploegen had hij nooit een bestuursfunctie, maar toch mocht regelmatig op zijn ervaring beroep gedaan worden. Meerdere spelers en trainers werden via hem naar Knesselare geloodst.

André mocht niet van de pastoor

Er was ook het tragische verhaal van André Gyselbrecht (°1929). Als jongeling kreeg hij aanbiedingen van alle grote ploegen uit de streek, maar hij koos voor Club. Hij kreeg prompt een brief in de bus van de pastoor. Die vond het ongehoord dat een katholieke jongen als André voor het socialistisch gerichte Club zou spelen. André zette evenwel door, maar lang zou het niet duren, want hij overleed op 21-jarige leeftijd aan leukemie.

De topper: Hans Cornelis

De meest succesvolle Knesselaarse voetballer was Hans Cornelis. Hij woonde in Aalter-Brug, maar op zijn vijf jaar begon hij te voetballen bij de jeugd van VK Knesselare. Hansje moest dus wachten tot hij de reglementaire leeftijd van zes jaar had vooraleer hij officieel aan wedstrijden mocht deelnemen. Na het winnen van de Interprovinciale Cup Het Volk in 1993 bij de preminiemen werd Hans weggeplukt door Club Brugge. De start van een indrukwekkende loopbaan bij Club, Genk en Cercle in eerste klasse. Bij Genk en Cercle schopte hij het zelfs tot kapitein van de ploeg.

Een overzicht: Club Brugge (tot 2004-2005); tweemaal kampioen (2003 en 2005) en tweemaal de Beker van België (2002 en 2004) – Racing Genk: van 2005 tot 2009 met één keer de Beker van België – Cercle Brugge: van 2009 tot 2015. Nadien voetbalde Hans nog bij Deinze en het voorbije seizoen bij SK Zwevezele.

En ja hoor, we hadden toch één Rode Duivel! Onder bondscoach Antheunis werd Hans opgeroepen voor de nationale ploeg, maar hij kwam niet tot spelen. Een tweede oproeping viel in het water door een blessure.Voordien had Hans alle categorieën van de nationale jeugdploegen doorlopen.

Onze internationaal: Henk Houwaart.

Een “Knesselarenaar” is ook iemand die hier is komen wonen. Dat is het geval voor Henk Houwaart. Gestart in 1962 bij ADO Den Haag, ging hij vervolgens naar FC Twente, waar hij zijn enige cap voor Oranje versierde. Van 1969 tot 1975 zagen we Henk op het middenveld van Club. Het was de periode van de Klokke. Henk speelde 170 matchen bij blauw-zwart. In 1975 trok hij naar Antwerp. Maar daar sloeg het noodlot al vlug toe. In een Europacupmatch tegen Slask Wroclaw scheurde Henk zijn kruisbanden bij het scoren van zijn allerlaatste goal. Een bitter einde van zijn spelersloopbaan.

We vermelden ook nog José Izquierdo, die vorig jaar kort in Knesselare in de Eentveldstraat woonde. De strafste van allemaal natuurlijk. Hij tekende in augustus 2017 een contract tot medio 2021 bij Brighton, dat bijna 15 miljoen euro voor hem betaalde aan Club Brugge. Izquierdo debuteerde in 2017 in het Colombiaans voetbalelftal en trad ook aan met die ploeg op het huidige WK in Rusland. Colombia is evenwel uitgeschakeld.

Iemand vergeten?

Best mogelijk dat we hier of daar nog een “passant” zijn vergeten die even in Knesselare woonde. Als u er een zou kennen, laat het ons weten en dan voegen we die toen, zoals we hierboven deden met Joos Valgaeren.

Ondertussen zitten de Duivels in de halve finale van de Wereldbeker. Goed om zien. Dinsdag 10 juli moeten de Fransen even worden teruggeslagen. Op de vooravond van de herdenking van de Guldensporenslag. Ook toen kregen de Vlamingen hulp van hun Waalse buren. Er bestaan nogal wat mythes over die vechtpartij, maar één zaak is zeker: de Fransen annexeerden veel gewesten, maar hier lukte het ze niet.

We kregen na de Guldensporenslag wel wat klappen terug, maar Vlaamse en Waalse gewesten bleven hun zelfstandigheid behouden, eerst als onderdeel van de Bourgondische Nederlanden, vervolgens als (tijdelijk) door Spanjaarden, Oostenrijkers en Fransen bezet gebied. En na Waterloo nog een vijftien jaar als onderdeel van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.